“Ruim twintig jaar geleden besloot ik samen met mijn vrouw dat wij, naast drie zonen, ook nog graag een dochter wilden. Op 6 december 1996 zijn wij om die reden in China terechtgekomen om hier onze dochter te adopteren. Toentertijd was China nog oud en goor, iets waar inmiddels niks meer van terug te zien is, maar ondanks dat schreef ik toen al in mijn dagboek dat ik ooit in China wilde gaan wonen. Ik woon hier nu acht jaar.”

Het begin van 1421

“In 2003 moest ik voor mijn toenmalige werkgever een zakelijke partner vinden in China, toen reisde ik nog constant heen en weer. We woonden in Zeeuws-Vlaanderen en elke keer als ik naar China moest, moest ik eerst het pontje over om alleen nog maar op het vliegveld te komen. In 2008 hebben we de knoop doorgehakt en zijn we in China gaan wonen. Op een dag had ik een meningsverschil met mijn werkgever en die avond nam ik mijn vrouw mee uit eten, ik vroeg haar of zij nog ooit naar Nederland terug wilde gaan, toen ze nee zei, was het besloten: wij zouden in China blijven. Ik nam ontslag en ben 1421 begonnen. Dit was inmiddels mijn achttiende onderneming dus ik wist hoe het werkte. Intussen heb ik al ruim honderd klanten mogen helpen.”

80 procent faalt

“Zakendoen in China is heel anders dan zakendoen in Nederland of in de rest van het Westen. Als een Chinees belt, moet je eigenlijk altijd ‘ja’ zeggen. Je moet altijd de tijd nemen voor iedereen. Dat is één van de grootste verschillen met de westerse wereld: de Chinezen hebben alle tijd maar geen geduld en de westerlingen hebben geen van beide. Het samen dineren hoort er in China veel meer bij dan in het Westen. Westerlingen gaan een week naar China en plannen dan drie bijeenkomsten, dat kan hier niet. In China duurt iets waar Nederlanders een maand voor uittrekken, al gauw een halfjaar. De grootste valkuil is dan ook de westerling zelf. Dat ligt meestal aan het onvermogen om de eigen normen en waarden los te laten. Je moet hier naartoe gaan, je eigen opvoeding thuis laten en hier alles opnieuw leren. Wij Nederlanders zeggen meteen wat we bedoelen, daar doen ze in China niet aan: je moet erachter komen wat ze bedoelen als ze bijvoorbeeld dronken zijn. Daar kan het wel eens misgaan, Nederlanders kunnen heel verbaasd zijn wanneer iets achteraf heel anders loopt dan ze van tevoren is voorgehouden. Maar dat is hier de cultuur. Meer dan tachtig procent van de westerse starters in China faalt binnen drie jaar, een goede voorbereiding en volledig openstaan voor nieuwe culturen is heel belangrijk om hier te slagen.”

Chinable

“Daar zit ook de kracht van 1421, wij bieden het totaalconcept. Ondernemers hoeven zich niet meteen in China te registreren maar kunnen bij ons eerst testen of hier zakendoen wat voor ze is. Om hier een bedrijf op te bouwen en misschien weer af te moeten breken, duurt ontzettend lang: daar wil je niet onvoorbereid aan beginnen. Elke westerling die hier komt maakt dezelfde fouten, wij kennen de cultuur volledig en helpen om die fouten niet te maken. Bovendien zitten wij ín China, we staan met China op en gaan ermee naar bed. Dat is belangrijk, je moet er middenin zitten. Het tijd nemen en kunnen nemen voor elkaar is hier erg belangrijk. Als je een netwerk op wilt bouwen, moet je hier echt voeten in de aarde hebben, wij zijn hier gevestigd dus dat is een groot voordeel. Je kunt hier in principe alles verkopen: olie, glijmiddel, noem het maar op. Maar het moet wel ‘Chinable’ zijn. Daar bedoel ik mee dat het wel moet werken hier en wij kunnen daarbij helpen.”

‘In Amsterdam had je allang een vuist in je gezicht gehad’

“Omdat het in China zeven uur later is dan in Nederland, moet ik alle communicatie met mensen in het Westen goed plannen. In de ochtend werk ik in het bedrijf en in de middag heb ik contact met klanten. Ik heb vroeger in de vleeswereld gewerkt en ben het dus gewend om vroeg op te staan, dat doe ik nu nog steeds. Rond negen uur komt de rest binnen en vanaf dan ben ik vooral bezig met aansturen. Momenteel werk ik voor de Beneluxkamer als manager. Daar ben ik drie dagen in de week mee bezig. Elke dag ziet er weer anders uit voor mij. Ik kan me ook nog steeds verwonderen over de Chinese cultuur, als ik alle Chinezen met zijn allen tegelijk de lift in zie lopen als deze nog niet leeg is bijvoorbeeld. Of als ik ze zie autorijden: ze duwen zich overal gewoon tussen. In Amsterdam had je dan allang een vuist in je gezicht gehad, maar hier blijven de mensen rustig wachten. De mensen hier zijn wel anders, maar erg lief. Je moet niet oordelen maar je laten verbazen en je zult aangenaam verrast zijn.”

Het mooiste land ter wereld

“Het beeld van China is gemankeerd door de media. Ik zie in de Nederlandse pers vrijwel nooit een positief bericht over China, dat terwijl de negatieve berichten het nieuws wél halen. Dat vind ik heel jammer, er gebeuren hier zoveel mooie, positieve dingen. Een land waar binnen 20 jaar tijd 700 miljoen mensen uit de armoedegrens getrokken zijn en wat in een paar jaar tijd zó veel opgeknapt is, verdient een beter imago. Dit is echt het mooiste land ter wereld. Natuurlijk is het soms moeilijk om hier te wonen aangezien onze kinderen nog in Nederland zijn, maar wij hechten meer aan kwaliteit dan aan kwantiteit. Als we ze weer een keer zien dan ervaren wij dit veel intenser. Afstand zit deels tussen de oren: wij hoorden in Zeeuws-Vlaanderen wel eens dat de twee uur rijden naar ons dorp ontzettend ver was, nu zijn we regelmatig drie uur onderweg. Bovendien is er tegenwoordig veel mogelijk. Ik kan nu met iemand praten die aan de andere kant van de wereld zit en het is net alsof die persoon tegenover me zit. Wat dat betreft is afstand ook makkelijk op te lossen.”

De vraag die altijd gesteld wordt

“De vraag die altijd gesteld wordt, is of ik nog naar Nederland terug wil komen. Mijn antwoord is altijd nee, ik zie dat nog niet gebeuren. Ik heb nu niet het gevoel dat ik ooit nog terug wil, ik heb het hier te veel naar mijn zin. Ik geloof erin dat ik in een vorig leven in China gewoond heb; ik voel me hier gewoon ontzettend goed thuis. Als ik het nieuws uit Nederland volg dan word ik alleen maar gesterkt in mijn gevoel. In China maken mensen zich minder druk om kleine dingen. Misschien dat we nog ooit naar de Filipijnen of Maleisië gaan, dat lijken ons mooie landen. Maar Nederland trekt me niet meer. Als ik stop bij 1421 wil ik graag nog wat doen voor de mensheid, samen met mijn vrouw. Als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn LinkedInpagina zie ik daar tweeduizend mensen staan, stel dat die allemaal, al is het maar éénmalig, een tientje zouden betalen, dan zouden we daar al heel veel mee kunnen doen. Ik ben voorlopig dus nog niet klaar!”